Jukebox

Zo’n jukebox was een enorm geval dat glitterde en gekleurd neonlicht afgaf. Op gezette tijden, meen ik me te herinneren, maakten ze willekeurige geluiden, los van de muziek waar het allemaal om begonnen was. Een jukebox zat vol singletjes. Als je er een kwartje ingooide, mocht je een nummer uitzoeken en dat werd dan voor je afgespeeld. 

Er zat wel eens een plaatje van Tante Leen (Harinkie, Rolmopsie, Spierinkie, Bokkinkie) of Manke Nelis (O, had ik maar twee benen) tussen, maar verder was de jukebox zwart, met al die ongelooflijke nummers van de Supremes (Baby Love), Martha and the Vandellas (Dancing in the Street), Ike and Tina Turner (River Deep-Mountain High), Ray Charles (Hit the Road Jack), The Crystals (Then He Kissed Me). En The Ronettes niet te vergeten.  

Als bij Marie en Jos van café Emmelot Be My Baby van de Ronettes uit de jukebox knalde ging alles plat. Pas veel later, met de komst van YouTube, realiseerde ik me hoe vreemd het was dat je in die dagen geen flauw benul had van de act van de Ronettes. Je had de muziek en het fotootje van het hoesje dat om de single zat, maar van de unieke heupen van de leadzangeres, van haar wijsvinger, haar betoverende glimlach en het dansje dat ze met zijn drieën deden hadden we geen weet. Ook de Supremes en Martha and the Vandellas kenden we alleen van de foto's.  

In mei 1968 heb ik in een nachtconcert in het Concertgebouw de Ike & Tina Turner Show gezien. Een ongekend spektakel, dat begon met een bandje dat wat zat te pingelen tot Ike zich erbij voegde en de boel in beweging kwam. Toen de Ikettes het toneel op daverden, stak er een storm op in de zaal, waarna Tina voor een orkaan zorgde.  

Omstreeks die tijd, herinner ik me, kwam er een jukebox waar je geen kwartje in moest gooien maar een gulden en dan kreeg je er een kleurenfilmpje bij waarop je heel in verte de Supremes zag bewegen, Diane Ross in het midden. Het werd geen succes. Toen een borrel nog drie kwartjes kostte, was een plaatje voor een gulden te duur.