Hoofdinspecteur Meta Kehrer had oog voor de positie van sekswerkers

Omdat vrouwen bij de politie begin 20ste eeuw volstrekt taboe waren, trok de legendarische hoofdinspecteur Christiaan Batelt zelf maar vrouwenkleren aan om als lokaas te dienen voor de beruchte kuitenprikker, een onverlaat die bij voorkeur in de drukke Kalverstraat in vrouwenbenen prikte. 

Het taboe werd in 1911 opgeheven met de aanstelling van Dina Sanson bij de Rotterdamse zedenpolitie. Pas in 1920 volgde (na Rotterdam, Den Haag en Utrecht) de Amsterdamse Kinderpolitie, die inspecteur Cornelia van Ooy in dienst nam. Maar wie het van alle dames het verst geschopt heeft is Meta Kehrer. Zij werd in 1943 de eerste Nederlandse vrouwelijke hoofdinspecteur. 

Meta Kehrer kwam uit een goed en warm nest. Ze groeide op in de P.C. Hooftstraat in het kinderrijke en harmonieuze gezin van assurantiebezorger Herman Kehrer en de maatschappelijk betrokken Anna Jacobs Nachenius, een van de initiatiefneemsters van de Vereeniging voor Amsterdamsche Wijkverpleging.  

Van een vreemde had Kehrer het dus niet toen zij na het Openbaar Gymnasium in 1912 leerling-verpleegster werd in het Wilhelmina Gasthuis. Van bredere maatschappelijke betrokkenheid was nog geen sprake; het beroep van verpleegster was een bestemming voor het leven, men ‘trouwde’ met de verpleging, in levensgroot contrast met wat de achttienjarige Meta in een opstel als hoogste ideaal zag: echtgenote te zijn ‘voor en met de man en het moeder zijn voor haar kinderen’. 

Na haar jaren als verpleegster volgde een korte loopbaan bij de G.G.&G.D. waarna Meta in 1923 de overstap maakte naar het bureau Kinderpolitie op de Kloveniersburgwal 72. Dat was twee jaar eerder opgericht op initiatief van enkele vrouwelijke gemeenteraadsleden, en werd door mannelijke collega’s smalend de ‘kindermeisjesafdeling’ genoemd.  

Publieke vrouwen 

Kehrer liet zich door deze vrouwvijandige bejegening niet afschrikken. Enthousiast toog zij aan de slag. De kille verhoorkamer kreeg met kindermeubeltjes, speelgoed en bloemen een vriendelijker gezicht. Ook de saaie binnentuin werd omgetoverd in een met allerlei plantjes versierde rotstuin, lollig – maar zeker niet door Kehrer – het ‘Graf van de Onbekende Prostituee’ genoemd, waar de kinderen konden spelen.  

In deze ontspannen sfeer wist Kehrer te bewerkstelligen dat verklaringen van kinderen over ‘het kwaad dat hen was aangedaan’ voortaan met ‘een enorme dosis geduld, tact, psychologisch inzicht en liefde’ serieus genomen werden. Ze pleitte ook voor ‘goede, dus voorzichtige’ seksuele voorlichting voor kinderen.  

Toen in 1926 het bureau Zedenpolitie werd opgericht, gevestigd op Reguliersgracht 111, kreeg inspecteur 2e klasse Meta Kehrer de behandeling van sociale gevallen onder haar hoede. Daaronder waren veel publieke vrouwen die ‘den wensch koesterden haren levenswandel te veranderen’. Tot dan keek de politie met minachting neer op prostituees, maar Kehrer had oog voor de achterliggende problematiek van deze vrouwen. Ze probeerde ze op allerlei manieren te helpen, bijvoorbeeld door alternatief werk of onderdak te regelen. 

Soms kwamen voormalige prostituees of familieleden naar het bureau om Kehrer persoonlijk te bedanken of om raad te vragen. ‘Mijn grooten dank voor de hulp die u voor mijn vrouw is geweest,’ aldus een briefschrijver, ‘het eenigste wat er nog gebeuren kan is dat mijn moeder komt te weten wat er precies gebeurd is.’  

 

Verder lezen? Dit artikel verscheen in ons juninummer van 2023; dat is in juni te koop in de winkel en daarna hier te bestellen.

Header:  Meta Kehrer achter haar bureau bij de zedenpolitie in 1950. De Margriet