Louise ‘Loes’ Huhne heeft bedroevend weinig sporen achter gelaten. Van de dagelijkse gang van zaken van haar fotopersbureau U.N.O. Press zijn nauwelijks schriftelijke bronnen voorhanden. In het foto-journalistieke werkproces hebben deadlines immers altijd prioriteit boven het archiveren van het materiaal van ‘gisteren’. Maar in het Nationaal Archief in Den Haag bevinden zich tienduizenden door Huhne’s persbureau verhandelde fotoafdrukken, met het kenmerkende felrode U.N.O. Press-stempel op de achterzijde. Het belangrijkste werkkapitaal van ieder fotopersbureau – het beeldarchief – is bewaard gebleven.

Deens avontuur

Loes Huhne werd op 22 september 1913 in Amsterdam geboren als Louise Catharine Jacoba Hühne, dochter van een Duitse vader en een Amsterdamse moeder. In 1929 nam haar leven een onverwachte wending toen haar vader omkwam bij een liftongeluk in de Warmoesstraat. Hoewel ze de middelbare school nog kon afmaken moest ze meteen daarna aan de slag om in het levensonderhoud van de familie te voorzien.

Opmerkelijk genoeg vertrok Hühne op negentienjarige leeftijd naar Helsinki, om daar te gaan werken. Waarom dat was, is niet meer te achterhalen. Na enkele jaren verhuisde ze naar Kopenhagen, waar ze manager werd voor een Amerikaans bouwmaterialenbedrijf.

In 1935 vroeg ze haar moeder om ook naar Denemarken te verhuizen. Het herenigde gezin vestigde zich in het welvarende havengebied Aarhusgade; Hühne’s toen dertienjarige broer Paul ging naar de middelbare school in Kopenhagen en sprak op latere leeftijd nog altijd vloeiend Deens. Getuige de uitnodiging van de Nederlandse ambassadeur in Denemarken om op 7 januari 1937 de receptie ter ere van het huwelijk van prinses Juliana en prins Bernhard bij te wonen, maakte Loes deel uit van een select gezelschap van in Denemarken woonachtige Nederlanders.

In Kopenhagen verloofde Hühne zich met ‘een rijke heer afkomstig uit een adellijke familie’. Slechts een paar dagen voor de bruiloft zou plaatsvinden, bedacht ze zich en zag af van het huwelijk. De uitnodigingen werden ingetrokken, de cadeaus werden teruggestuurd. Niet veel later kwam er ook een einde aan het Deense avontuur. Moeder en broer keerden in oktober 1937 terug naar Amsterdam en in augustus 1939 voegde Loes zich bij hun, op de Van Eeghenlaan 33 in Amsterdam.

Klinkende bedrijfsnaam

Tijdens de oorlog werkte Loes als kantoormedewerker bij De Telegraaf en schreef ook artikelen, zonder vermelding van haar naam. De ‘foute’ Telegraaf kreeg na de oorlog een verschijningsverbod opgelegd, en medewerkers werden ‘gezuiverd’. Zo ook Loes. Na de bevrijding besloot ze de umlaut van haar Duitse achternaam niet meer gebruiken – ze werd Loes Huhne. Direct daarna vestigde zij haar eigen fotopersbureau, Universal News Organization Press, op de Nieuwezijds Kolk 4-6, eerste verdieping, in het hart van de Amsterdamse Fleet Street. Voor zover bekend was ze daarmee de allereerste vrouw in Nederland die haar eigen fotopersbureau opzette. De klinkende bedrijfsnaam weerspiegelt duidelijk het ambitieniveau.

UNO Press vertegenwoordigde onder meer het Britse persbureau Keystone, de Franse tijdschriften Paris Match en Marie Claire en vele vrouwenbladen van Jahreszeiten Verlag uit Hamburg. Vooral Paris Match en Marie Claire verkochten goed. Regelmatig reisde Huhne naar Parijs om af te spreken met Marcelle Boyer, het hoofd fotografie, van Paris Match. Ze sprak onberispelijk Frans.

UNO Press vertegenwoordigde ook Nederlandse fotografen, onder wie Kees Scherer, oprichter van World Press Photo, Tweede-Kamer-fotograaf Dolf Toussaint en de veelzijdige bevriende fotograaf Frits Gerritsen. Belangrijkste opdrachtgevers waren de grote uitgeverijen zoals de Geïllustreerde Pers, Spaarnestad en VNU. Voor het ‘harde’ nieuws hadden kranten destijds de beschikking over eigen fotografen; UNO Press concentreerde zich vooral op het meer tijdloze aanbod, interviews, fotoreportages en kookrubrieken.

Wild Horse Annie

Loes Huhne rekte de grenzen van het persbureau op door niet alleen als doorgeefluik van buitenlands materiaal te fungeren. Ze vertaalde buitenlandse artikelen, schreef zelf artikelen en initieerde haar eigen fotoreportages.

Zo vertrokken Frits Gerritsen en Huhne in november 1957 voor drie maanden naar Canada, de Verenigde Staten en Mexico. Om kosten te besparen gingen ze 30.000 km ‘rondbussen’ met de Greyhoundbus voor het schamele bedrag van ‘202 dollar en 40 cent’. Tijdens deze reis organiseerde Huhne de contacten en verzorgde de artikelen; Gerritsen maakte in totaal ruim 6000 zwart-wit negatieven en 2000 kleurenopnamen.

In het Rotterdamsch Nieuwsblad publiceerde zij de serie ‘In het land van adelaar en gevederde slang’ over de avontuurlijke tocht van de grensplaats El Paso naar diverse Mexicaanse steden. In Ohio brachten ze een week door op de Double Lazy Heart-ranch van dierenwelzijn-activiste Velma Bronn Johnston, alias ‘Wild Horse Annie’. In het artikel ‘Schurken, paarden en één vrouw’ voor familieblad Revue beschreef Huhne Johnston ‘als een vrouw die voor het woord angst minachtend de schouders ophaalt.’

Warm en bescheiden

Trees van Gessel trad in 1972 bij UNO Press in dienst als medewerker voor halve dagen. Het was een tijd zonder computer, zonder fax of kopieerapparaat. Van Gessel beschrijft een typische dag op kantoor als ‘Hollen of stilstaan. Dan legde je de telefoon neer en ging hij weer over. Of het omgekeerde gebeurde. Het bleef de hele dag stil’. Dagelijks ontvingen ze bezoekers die soms een hele dag de buitenlandse tijdschriften afstruinden op zoek naar aansprekende reportages. Tot de vaste clientèle behoorden onder meer ECI, LOI, Holland International en het tijdschrift De Boerderij. Voor van alles en nog wat werd beeld geleverd: van reisgidsen, kookboeken, reclamemateriaal, jaarverslagen, elpeehoezen, legpuzzels tot sigarenbandjes aan toe.

Van Gessel beschrijft Loes Huhne als een ‘imposant karakter’, een ‘echte geëmancipeerde tante’. ‘Menig redactielid zat te bibberen als Loes er aan kwam; in het begin was ik ook een beetje bang voor haar.’ Van Gessel: ‘Ze was echt een hele bijzondere vrouw. In alle opzichten. Zeer sociaal, warm, bescheiden en zelfs enigszins verlegen en altijd op de achtergrond werkend.’ De onderlinge sfeer was collegiaal. Er werd stevig gerookt en gedronken, en cafés als Scheltema, Eylders en Reijnders werden veelvuldig bezocht.

In het kleine wereldje van de fotojournalistiek trokken de concurrerende fotobureaus eensgezind op. Met Lous Robert, directeur van ABC Press Service en Marion Schut-Koelemij van Transworld Features kwam Huhne regelmatig bijeen. Tijdens deze etentjes maakten ze prijsafspraken. Bij tijdschriften en kranten hanteerden de persbureaus dezelfde standaardprijzen voor een cover, enkele pagina of een dubbele pagina. Het klikte zo goed tussen Huhne en Schut-Koelemij dat UNO Press in oktober 1979 naar Haarlem verhuisde om daar onder één dak samen te gaan werken. Uiteindelijk leidde het partnerschap tot de overname van UNO Press door Transworld Features. Huhne, inmiddels pensioengerechtigd, zag dit als een manier om ‘bezig te blijven’ met haar geliefde vak.

World Press Photo

Op 1 juli 1974 werd Loes Huhne benoemd tot directeur van de Stichting World Press Photo Holland, als opvolger van de journalist Henk Kersting. Samen met de legendarische bladenmaker Joop Swart organiseerde zij de fotowedstrijd, de tentoonstelling en de prijsuitreiking. Jaarlijks stuurde World Press Photo ruim 10.000 inschrijfformulieren rond. Het beeldmateriaal druppelde vervolgens van uit de hele wereld binnen. In 1976 stuurden 564 fotografen 3150 foto’s in. De foto-oogst werd vervolgens handmatig ingeschreven, gearchiveerd en geprepareerd voor de voorjurering. Na deze eerste schifting koos de internationale vakjury de prijswinnaars.

Op den duur bleek het werk voor World Press Photo niet te combineren met het runnen van UNO Press. Huhne’s eigen bedrijf leed onder de vele werkzaamheden. Het bestuur van World Press Photo benoemde Frans van de Hulsbeek tot de eerste fulltime directeur, met een eigen kantoor. Tot 1 september 1977 stond de Stichting World Press Photo ingeschreven op het UNO Press adres aan de Nieuwezijds Kolk, waarna de organisatie verhuisde naar de Weesperzijde.

Met de opkomst van de digitale technologie is het werk van fotopersbureaus ingrijpend veranderd. Te lang hielden veel fotopersbureaus vast aan hun oude manier van het leveren van foto’s, na een telefonische bestelling per koerier. De investeringen in digitalisering waren te duur of kwamen te laat. Transworld Features ging in 2001 op in de megadatabase van 25 miljoen beelden van het fotobureau Hollandse Hoogte, dat op zijn beurt fuseerde met het ANP. Huhne hoefde de neergang en het verlies van de onafhankelijke status van de kleinere persbureaus niet meer mee te maken. Ze overleed in 1989.

Header: Bij Louise Huhne thuis rond 1956. Van links naar rechts: Loes Huhne, haar broer Paul Hühne, Frits Gerritsen, Lenie Gerritsen en Ina Ruijgrok. Archief fritsgerritsen.com