De kunst van het weglaten
Op de bovenste veranda van een prachtig nieuwbouwcomplex dat ingenieus is ingepast tussen de Jacob Catskade en de Fagelstraat kijk ik naar beneden naar de binnentuin. Een kleine oase van rust. Is hij ook geschikt voor gemeenschappelijk gebruik, vraag ik mij af. Vaak genieten alleen de parterrebewoners het voorrecht de tuin te gebruiken. Maar hier staat de gemeenschappelijkheid voorop.
Het hart van de tuin is een paviljoen dat aan beide zijden door glazen gangen bereikbaar is. De aan elkaar geschakelde deuren kunnen allemaal open. Met een paar handelingen wordt het paviljoen één met de tuin. Zo zijn de klanken van de piano bij een bewonersfeest nog beter te horen.
De afgelopen jaren ergerde ik me kapot aan veel grondige renovaties van 19de-eeuwse blokken. De architecten bleken vooral gefixeerd te zijn op het eigen ontwerp. Een synthese tussen oud en nieuw, waarbij het nieuwe de kern van het oude niet aantast? Welnee! Maar Liesbeth Janson van (haar eigen) architectenbureau Studio Huijgens verdient de Ons Amsterdam Pluim voor de wijze waarop zij dit verwaarloosde bouwblok in Westerpark nieuw leven heeft ingeblazen.
Ik ben hier met mijn compaan Cees H., geretireerd meesterpatissier en kenner van de stad. Hij staat op deze regenachtige zaterdagmiddag hoofdschuddend op de bovenste veranda alles in zich op te nemen. Hij is vrolijk jaloers. Dat komt door het materiaalgebruik van Janson. Als geen ander weet de patissier dat de kwaliteit van het materiaal essentieel is. Bij zijn beroep en dat van Janson geldt dezelfde ambachtelijke wet: de kunst van het weglaten.
Zijn beroemde citroentaart blinkt uit door eenvoud. Geen frutsels erop of letters die de citroensmaak nog eens benadrukken. Toen hij in de jaren tachtig een aantal aanpassingen in zijn winkel aan de Vijzelgracht moest aanbrengen, leerde hij van bouwmeester Wim Quist hoe moeilijk dat is, zeker als het gaat om een Amsterdamse Schoolontwerp van Pieter Kramer.
Jansons gebouw hier aan de Jacob Catskade is elegant, stoer én intiem tegelijk. De manier waarop zij de regenpijp heeft verwerkt in de zinken dakgoot verdient navolging. Het is een groot genoegen om de bevlogen architecte in gesprek te zien met de door haar bewonderde patissier. Zij vertelt dat de crisis in de bouw haar in de kaart heeft gespeeld. Iedereen had er belang bij dit bouwproject te realiseren. Met haar opgewekt gemoed wist zij velen mee te krijgen. Het duurzame, onbehandelde accoyahout dat is gebruikt bij de kolommen, balken en dekdelen, heeft niet alleen betekenis voor de bewoners, maar ook voor de buren. Aan het binnenterrein ogen de achtergevels zacht, omdat de lichte metselstenen verhuld worden door de houten veranda’s. Alsof een patissier even heeft meegedacht.
Delen: