Beatles lopen blauwtje op de Wallen

De primeur was voor Het Parool. Op zaterdag 6 juni 1964 kwam de krant met het voorpaginanieuws dat twee Beatles de afgelopen nacht op het Rembrandtplein waren gesignaleerd. Dat was in Femina, een nachtclub met muziek, striptease en zekere mogelijkheden voor belangstellende heren. Zanger-gitarist Paul McCartney en Jimmy Nicoll – eigenlijk een nep-Beatle – hadden zich goed weten te vermaken. Nicoll was een in Nederland volledig onbekende slagwerker, die zijn haar naar voren had gekamd en was meegekomen omdat de echte Beatlesdrummer Ringo Starr ziek was. Het tweetal had volgens de krant in Femina gezelschap van roadmanager Derek Taylor en eigenaar-directeur Maup Caransa van het Doelenhotel. Drie Amsterdamse politieagenten waren mee voor de beveiliging, want de Beatles werden voortdurende belaagd door overenthousiaste fans. 

De heren waren om kwart voor twee ’s nachts bij de nachtclub afgezet door een politieauto en om ongeveer half vier ook weer opgehaald. Het Parool wist verder nog dat McCartney en Nicoll in de tussenliggende uurtjes een paar Beatlesnummers hadden meegespeeld met het huisorkest van de club Los Trovadores Tropicales. “We stonden stom verbaasd dat die Beatles zo spontaan mee wilden spelen. Ze hebben een fantastische Beatlesshow gegeven”, tekende de verslaggever op uit de mond van B. Schuitenmaker, adjunct-directeur van Bouwes Exploitatie Maatschappij (de vastgoedonderneming die Femina beheerde). Schuitenmaker had zich persoonlijk als gastheer over de Beatles ontfermd en wist het zeker: “De jongens hebben zich hier bijzonder geamuseerd.”

Decadente tonelen
John Lennon herinnerde zich het avontuur in nachtelijk Amsterdam heel anders. Hij was er zelf ook bij! En het ging er naar zijn zeggen een stuk ruiger aan toe. “Als we uit gingen, dan gingen we ook goed uit. Er werd geen tijd verspild. Er zijn foto’s waarop ik in Amsterdam op mijn knieën bordelen uitkruip en dat soort dingen. De politie escorteerde me naar die tenten, want ze wilden geen schandaal, begrijp je?” Zo vertelde hij het in januari 1971 aan Jann S. Wenner van het Amerikaanse muziektijdschrift Rolling Stone. 

Wat zich tijdens de tournees van de Beatles in de jaren zestig afspeelde, was volgens hem vergelijkbaar met de decadente tonelen zoals de Italiaanse regisseur Frederico Fellini die had neergezet in zijn beroemde film Satyricon. Fellini’s meesterwerk was in 1969 uitgekomen en had op Lennon blijkbaar diepe indruk gemaakt. Ook hij wees roadmanager Derek Taylor aan als de grote gangmaker bij de uitspattingen, vooral als het ging om nadere kennismaking met groupies en het leggen van contacten met prostituees. Overigens waren de Beatles ten tijde van het interview inmiddels uit elkaar en had Lennon onmiskenbaar behoefte aan een kleine afrekening met het verleden. De gebeurtenissen in Amsterdam kon hij zich in Rolling Stone nog speciaal voor de geest halen. Hij koos zijn woorden weinig zorgvuldig, maar het detail van de politiebegeleiding klopt goed met het verhaal in Het Parool.

Dames zeggen nee
Die escorte door de hoofdstedelijke politie keert ook terug in het verhaal dat de flamboyante Amsterdamse vastgoedmagnaat Maup Caransa in 1989 terugkijkend vertelde aan Ons Amsterdam. De eigenaar van het Doelenhotel was destijds in zijn element geweest. De directies van het Amstel-  en  het Hiltonhotel hadden geweigerd onderdak te bieden aan de ‘Fab Four’, maar  Caransa zag wel wat in een stunt. Apetrots stond hij op die vrijdagmiddag 5 juni in de Doelenstraat klaar om de sterren te verwelkomen en de rest van de dag zat hij overal met zijn neus bovenop. Een spannend moment brak aan toen ze die avond rond tien uur voor de fans even verschenen op een balkon van het hotel, aan de kant van de Kloveniersburgwal. In het tumult dat ontstond, raakte een agent gewond aan het hoofd, maar verder bleef de schade beperkt. 

“Na die roerige avond zat ik, half twee ’s nachts, met een paar mensen van het hotel en een paar politiemensen uit te puffen, zo van hèhè, dat hebben we gehad”, aldus Caransa. “Komen opeens de heren naar beneden: ‘We gaan naar de hoeren’.” Dat wist hij een kwarteeuw later nog wel, niet meer om wie van de Beatles het precies ging. Ach, misschien alle vier. “Nou ja, wat moet je dan? Ik wou er toch een oogje op houden. Dus ik versier een politiewagen en wij richting hoerenbuurt. Staan ze op een brug rond te kijken, komt er zo’n tippelaarster aan en daar willen ze wel wat mee. Zegt die hoer tegen een collega: ‘Hier kijk, wat een viezeriken! ’t Lijken wel de Bietels!’ Ha! Nou ja, ik zeg: ‘Ik heb nog wel een aardige nachtclub voor je.’ Dus wij naar Femina op het Rembrandtplein. Daar probeerden ze het weer met één van de dames aan te leggen, maar die zag ’t ook niet zitten, die vond ze veel te vies.”

Potje drummen
Zo bleef het voor de Beatles in nachtelijke Amsterdam bij een potje drummen en gitaarspelen met  Los Trovadores Tropicales. De foto’s waarop John Lennon kruipend op zijn knieën Amsterdamse bordelen verlaat, zijn nooit opgedoken. 

Hilton en Amstel huiverig 
Waar moesten ze slapen, de wereldsterren in wording, populair bij de jongeren, maar een stelletje langharige aanstellers in de ogen van vele ouderen? De Telegraaf wist op 9 mei al dat het niet in het Hilton- of Amstelhotel zou zijn. Het Amstel: “We zijn vol. Maar zelfs als er nog kamers vrij waren, zouden wij hen niet willen huisvesten. Ons hotel mag zich verheugen in de reputatie het chicste hotel van Nederland  te zijn. Die reputatie zouden wij niet graag verliezen door een bezoek van de Beatles.” En het Hilton: “Wij hebben vele grote artiesten gehuisvest, onder wie Trini Lopez en Mahalia Jackson, maar nu zitten we vol.”

Beeld header: De Tijd Maasbode, 8 juni 1964.